"In 2012 kreeg ik de diagnose darmkanker. Wat op z’n minst als controversieel omschreven kon worden, is het gevoel dat alles ineens erg snel ging en ook erg langzaam. Snel omdat ineens allerlei afspraken voor je ingepland werden in het ziekenhuis….bloedprikken, röntgenfoto’s, poliafspraken, operatie etc. Tegelijkertijd voelde het alsof je in een nachtmerrie was beland of een horrorfilm die zich heel langzaam afspeelde. Het behandelplan werd met mij besproken: een operatie en daarna 6 maanden chemotherapie. Ineens zag mijn leven er anders uit. Het voelde ook anders. Van een redelijk zorgeloos leven tot een leven waarin gevoelens van onzekerheid, angst, verdriet en boosheid een prominente plaats innamen.

Op de eerste plaats ben ik Robert

Tijdens mijn werk als verpleegkundige heb ik verschillende oncologiepatiënten mogen verzorgen. Er was veel aandacht voor de ‘technische aspecten’ die kanker met zich meebrengt. Uiteraard werd aan patiënten gevraagd hoe het ging. Het leven vóór de kanker kwam nauwelijks aan bod. Nu als ‘ex-kankerpatiënt’ (wat is een ex-kankerpatiënt?) besef ik hoe belangrijk het is om aandacht te hebben voor het leven vóór kanker. Op de eerste plaats ben ik Robert. Ik ben Robert die voor darmkanker behandeld werd. Ik had regelmatig het gevoel dat mijn omgeving mij eerst zag als de kankerpatiënt die Robert heette. Iedereen had goed bedoeld advies of ‘positieve woorden’ voor me. “Doorzettten”, “Je kunt het”, “Volhouden”, “Positief blijven”, enz. enz. enz. Niemand vroeg hoe het was om ineens een litteken van een aantal centimeters op mijn buik te hebben, hoe het was om het gevoel te hebben dat ik al mijn vrijheden had ingeleverd of het feit dat het allemaal ineens om de kanker en de behandeling draaide.

Mijn lijf opnieuw ontdekken

Nu ruim vijf jaar later, heb ik nog steeds moeite met mijn litteken. Het is een constante herinnering aan de kanker. Ik ben mijn lijf opnieuw aan het ontdekken. Ik ben aan het leren dat niet alles wat ik voel te maken heeft met kanker. Niet iedere pijn die ik voel is een voorbode van de kanker. Vijf jaar is voor de buitenwereld een hele tijd. Voor mij voelt het als gisteren.

Mijn eigen stichting om een oplossing te vinden voor smaakproblemen.

De ervaring van de afgelopen vijf jaar heeft ook iets positiefs gebracht. Ik heb de Stichting HungerNdThirst opgericht. Nu zet ik honderd procent van mijn tijd in om oplossingen te vinden voor smaakproblemen veroorzaakt door kankerbehandeling. Op deze manier hoop ik een positieve impact te hebben op de kwaliteit van leven van voormalige kankerpatiënten.

Maart is darmkankermaand. Maart is mijn maand en voor velen met mij."